„Stacyjka nieduża, miasto w owym czasie też niewielkie, wygląda jak z jakiegoś westernu, zabudowa niska. Obóz oczywiście ogrodzony, brama, w niej policja polska i angielska. Zostajemy rozlokowani w obozie, rodziny dostają domki na jedną lub dwie, w zależności od ich liczebności. My oczywiście do sierocińca, którym kieruje żona komendanta policji gdzieś z kresów, niezbyt sympatyczna pani. W grupie chłopców jest duża rozpiętość wieku, od 10 do 18 lat i to w jednym domku; nie było to dobre. Dziewczęta natomiast mają wychowawczynię wspaniałą, panią Józefę Kowenicką ze Lwowa. Naprawdę zastępowała im, a czasami i nam, matkę.”
źródło tekstu: https://szlakitulaczy.pl/afryka/
„W osiedlu położonym około 15 km od miasta Lusaka – stolicy Północnej Rodezji – zamieszkało około 1300 polskich uchodźców: 50% kobiet, 10% mężczyzn, 40% dzieci, (tylko 1⁄4 dzieci była w wieku ponad 12 lat). Pierwsza szkoła powszechna została otwarta w maju 1943 roku. Młodzież męska w wieku gimnazjalnym w latach 1943-1944 wysyłano do gimnazjum w Livingston. Dopiero w lutym 1945 roku otwarto koedukacyjne gimnazjum i liceum, które miało kształcić całą młodzież z polskich osiedli Południowej i Północnej Rodezji. Męskie gimnazjum w Livingston zostało zlikwidowane i przeniesione do Lusaki. Młodzież gimnazjalna z innych osiedli mieszkała w specjalnie zbudowanych internatach dla chłopców i dziewcząt.
Stan liczbowy osiedla szybko wzrastał. Lusaka stała się największym skupiskiem polskiej młodzieży szkolnej i harcerskiej w Afryce. (..)
Osiedle Lusaka było ostatnim stałym osiedlem Polaków w Afryce które zostało zlikwidowane w ostatnich miesiącach 1948 roku. Tu zakończyła się harcerska epopeja na “Czarnym Lądzie.”
źródło tekstu: https://www.zhpkanada.org/attachments/article/128/2014_05_190%20Maj%202014.pdf
źródło zdjęcia: https://historia.interia.pl/aktualnosci/news-polskie-cmentarze-w-afryce-blizna-po-syberii,nId,2149394#google_vignette