„W Karaczi (obecnie Pakistan), w latach 1942–1945 zostały zorganizowane dwa obozy dla Polaków, wygnańców ze wschodnich ziem RP zagarniętych przez ZSRR w 1939 r. Obozy zostały zorganizowane przez delegata Ministerstwa Pracy i Opieki Społecznej Rządu Emigracyjnego RP w Londynie i władze brytyjskie dla polskich uchodźców, którzy udało wydostać się z ZSRR wraz Armią Andersa.
Ewakuacja nastąpiła w dwóch falach – pierwszej, w marcu/kwietniu 1942, oraz drugiej, w sierpniu 1942 z ośrodków zgrupowań m.in. we Wriewskim i Narpaju (Uzbekistan) linią kolejową przez Aszchabad (Turkmeńska SRR) i pustynię Kara-kum do portu w Krasnowodsku, następnie przez Morze Kaspijskie statkiem „Mołotow” do portu Pahlavi w Iranie. Tam po odwszeniu i przepisowej kwarantannie przenoszono nadających się do dalszej podróży od obozu na plaży w Pahlavi. Dalsze losy rodzin wiodły przez tak zwane punkty etapowe, czyli obozy przejściowe na trasie do stałego osiedlenia na czas wojny. Licząc od OC Nr 3 pod Teheranem były to: Ahwaz (obóz), Basra (port załadunku), Bombaj (port rozproszenia konwoju z Basry i uzupełnienia węgla i słodkiej wody w postoju na redzie) i Karaczi.”