Kalinin

Kalinin od 1990 roku Twer to  miasto obwodowe w Rosji, port nad Wołgą, przy ujściu Twercy. Wiosną 1940 NKWD wymordowało w swojej siedzibie w Twerze około 6300 polskich funkcjonariuszy Policji Państwowej, Korpusu Ochrony Pogranicza, Straży Więziennej, żołnierzy Żandarmerii Wojskowej i innych więźniów z obozu w Ostaszkowie, następnie pogrzebanych w zbiorowych mogiłach nieopodal miejscowości Miednoje.

Jeńców z obozu w Ostaszkowie zamordowano w urzędzie NKWD w Twerze (Kalininie), a stamtąd ich zwłoki wywożono do lasu w Miednoje. Z Ostaszkowa pierwszy transport wyruszył 4 kwietnia 1940r. Wysłano 6.787 osób, pozostało 112 jeńców. Skazanych na śmierć jeńców pędzono partiami dzień po dniu z obozu do przystanku kolejowego Soroga, skąd przez transportowano ich pod zbrojną eskortą wagonami więziennymi do Kalinina. Tam byli przewożeni autobusami więziennymi ze stacji kolejowej do Zarządu Obwodowego NKWD mieszczącego się przy ul. Sowietskiej, gdzie krótko przebywali w celach, znajdujących się w podziemiach tego budynku.

Informacje dotyczące przebiegu egzekucji w Kalininie pochodzą z przesłuchań byłego szefa Zarządu Obwodowego NKWD w Kalininie, Dmitrija S. Tokariewa.  Do wykonania wyroku angażowano około 30 ludzi, całą grupę dowódców, nadzorców, kierowców. Technologia została opracowana przez Błochinowa, Sinieguba i Krywienkę. Przywieźli ze sobą całą walizkę „walterów”. Polaków rozstrzeliwano niemieckimi nabojami firmy Geshow, zakupionymi od nazistowskich Niemiec. (Dokładnie takie naboje podczas Procesu Norymberskiego dały władzom sowieckim podstawę do obwinienia Niemców za rozstrzelanie Polaków – „Nasze TT nie wytrzymywały obciążenia – zużywały się od ciągłego strzelania”.) Błochin dawał pistolet wykonawcy wyroku, potem osobiście zabierał go i przechowywał.
Pierwszego dnia rozstrzeliwań przyszedł do gabinetu Tokariewa i powiedział: „No, chodźmy!” „Poszliśmy do piwnicy i wtedy zobaczyłem całą tę grozę. Błochin ubrał się w specjalne umundurowanie – brunatną skórzaną kepi (czapka wojskowa, w kształcie ściętego stożka, z daszkiem), brunatny skórzany fartuch i rękawice sięgające powyżej łokci – także koloru brunatnego. Ujrzałem kata.”
W jednym z pomieszczeń piwnicznych sprawdzano personalia skazanego, następnie skuwano go, kneblowano i przeprowadzano do celi śmierci, o drzwiach zaopatrzonych w wykładzinę wojłokową. Dodatkowo przez całą noc pracowały głośno jakieś maszyny, zagłuszając odgłosy strzałów. Po zaciągnięciu do celi śmierci ofiara była mordowana natychmiast strzałem w tył głowy. Zwłoki wynoszono na zewnątrz przez przeciwległe drzwi i układano na jednym z oczekujących 5-6 samochodów ciężarowych, po czym nakazywano wprowadzić następnego skazańca. I tak to trwało noc po nocy, wyjąwszy święto 1 maja.

Wywożenie jeńców z Ostaszkowa na śmierć zakończono w dniu 19 maja 1940r.

Źródła:

http://panstwowa.policja.pl

http://www.1939.pl

http://www.policjapanstwowa.pl

www.orsza.nazwa.pl