„Pierwszy transport uchodźców polskich ze Związku Sowieckiego dotarł do portu Tanga w Tanganice 27 sierpnia 1942 r. Na pokładzie statku przypłynęło 1400 osób, przewiezionych następnie do Dar es Salaam. Kolejny transport przybył do portu Mombasa w Kenii 19 września. Do końca września 1942 r. w ugandyjskim osiedlu w Masindi umieszczono 1044, a w Morogoro i Kondoa w Tanganice odpowiednio 510 i 401 osób. Kolejne grupy przybyłe w październiku skierowano do Tengeru, Kondoa, Ifundy i Kidugali.
Tempo ewakuacji polskich uchodźców z Iranu do Afryki było wysokie. Pod koniec 1944 r. w trzech krajach Afryki Wschodniej przebywało łącznie 13364 obywateli polskich, z tego zaś aż 6631 w Tanganice. Przewidywany koniec wojny ograniczył dalsze ewakuacje.
W Afryce Wschodniej powstało sześć stałych polskich osiedli uchodźczych: cztery w Tanganice (Tengeru, Kondoa, Ifunda, Kidugala) oraz dwa w Ugandzie (Masindi i Koja). Oprócz osiedli stałych utworzono też kilka obozów przejściowych, m.in. w Morogoro, Kigomie, Dar es Salaam, Irindze i Tosamagandze w Tanganice.
Polacy stanowili w tym okresie najliczniejszą mniejszość pochodzenia europejskiego w Afryce Wschodniej. (..)
Osiedle w Kondoa liczyło 430 osób, które mieszkały w dwudziestu barakach zbudowanych z gliny.”
źródło: https://www.gov.pl/web/tanzania/polscy-wygnancy-z-okresu-ii-wojny-swiatowej
źródło zdjęć: https://swiatsybiru.pl/pl/zamieszkaly-w-afryce-w-drodze-do-polski/